Met mijn benen in spreidstand, iets gebogen, sta ik stevig, mijn voeten zakken hier geleidelijk weg in het rulle natte zand. In mijn rechterhand houd ik de grote platte witte steen, mijn unieke vondst van vandaag, nog even vast. Met een krachtige zwieper scheert de steen daarna wel zeven keer over het water hier aan de kust van Mijas in Zuid-Spanje. 

Afdwalen naar mijn kinderjaren
Het is december en ik wandel langs de wat ruwe kustlijn. Mijn nog wat pijnlijke voeten van het aantal kilometers lopen op het houten pad reageren met een tinteling, het zeewater van de Middellandse Zee is ijskoud. Even dwaal ik totaal weg, naar mijn kinderjaren, het kind dat zo genoot aan zee. Schitterende schelpen of aparte stenen zoeken, om de gevonden schatten vervolgens mee naar huis te nemen. Soms een dag met mijn vader mee naar de rotsen, hij viste, hij kon dan uren geduldig stilstaan zonder wat te zeggen. Daar aan de waterkant scharrelde ik wat rond. Die mooie middelmaat platte stenen waren het beste om te scheren over het water.

Ik pak ‘m op
Ook nu valt mijn oog op de gebroken schelpjes en gekleurde stenen, het liefst pak ik ze op en vul ik ze in mijn sportschoenen, die ik nonchalant met de veters aan mijn hand laat bungelen. Terwijl ik de golven, het klotsende zeewater licht mijn voeten laat masseren, pak ik die bijzondere witte nu toch op. Is het een steen of een schedel van een dier uit de zee? Ik bewonder de roest achtige levenslijnen op het voor mij unieke stuk en houd het goed vast. Zo draag ik het mee op de weg die ik verder vervolg.

Thuisgevoel tussen de Malagueños
Het is ongelooflijk zonnig en er zijn mensen die liggen zelfs in bikini op het strand. Het is hier nog ruim 22 graden met wel wat zeewind. Gelukkig heb ik wel een grote handdoek mee, een heerlijk boek, schrijfblokje, een pen en een leesbril. Ik strijk even neer voor een welverdiende pauze. Op de achtergrond word ik verwend met volksgezang uit een tent, door een groep Malagueños (inwoners van Málaga). Zo te horen vieren ze een verjaardag samen aan zee, er staan meerdere vishengels uit en ze zingen flamenco-liederen. Wat voel ik mij hier toch thuis.

Ik geniet nog ruim een half uur van zomaar zijn aan zee. Mijn maag geeft aan dat het al wat later is, misschien op de weg terug dan maar een terrasje pakken, is mijn gedachte. De tijd vliegt voorbij tijdens mijn mijmeringen hier aan het strand van La Cala de Mijas.

Droom jij ook van nog zonnige dagen aan zee? 
Stuur mij dan een mailtje en kom ook eens ervaren hoe het hier in Zuid-Spanje is.